D
1. Guds kærleiki er størri, hægri, 
             A7            D
enn pennur, tunga tolka kann.
D
Sjálvt hægsta stjørna gongur lægri,
              A7
og heilt til heljar røkkur hann.
          G                D
Hin falna mann, hann aftur vann 
           A7    D
Guds Sonar blóði við.
                 G         D
Tað barn, sum gleið á syndaleið, 
            A7        D
hann reisti og gav frið.

            G              D
Guds kærleiki, so ríkur, skærur.
         A7         D               G
Ei ævin verður ov long, Guds kærleika,
           D              A7        D
sum ævigt varir, at bera fagnaðarsong.

2. Tá alt er svunnið - sól til viða
er farin sína síðstu ferð,
og tann, sum her ei vildi biðja
til fjøll og heyggjar neyð'róp ber,
tá varir við Guds kærleiki, ómetandi í hædd.
Hin droyralind burt synd, og gleðir mansbørn rædd.

3. Varð broytt til blekk hvørt hav á foldum
og loftið alt til pergament,
til penn hvørt strá, ið vaks úr moldum,
og skrivikynstur øllum kent:
Guds kærleika at siga frá uppturkaði hvørt hav,
frá brún til brún ei nóg nógv rúm alt himnahválvið gav.