D           D#dim
1. Frá aldargomlum døgum
    Em
vit hoyra um ein mann,
    A                    D
sum ynskti, hann sigur á freistingum vann.
   Hm      E7      A
Tá lygn og stuldur vanligt var,
        E7                          A
var har ein, sum ikki læt seg freista.

        D C      H7            Em
Tað var Nóa, Gud vinur hansar' var,
        A7                     D
tað var Nóa, Gud vinur hansar' var,
        C        H7            Em
tað var Nóa, Gud vinur hansar' var.
    A                               D
Til reiðar hevði Gud tí ætlan við Nóa.

2. Og allir aðrir freistaðu, >> kom, verð nú við,
slepp Gudi og øllum, so at tú fært frið.<<
Men Nóa bað til Gud hvønn dag,-
hann var tann, ið ikki læt seg freista.

3. Teir argaðu tí Nóa og róptu í senn,
>> Tað er eingin Gud, hví trýrt tú tá enn?<<
Men Nóa leit tó fast á Gud,-
hann var tann, ið ikki læt seg freista.