Bloggur

Verði vilji mín!

Evni:

Kristinlív Samfelag Bøn

Í okkara tíð er óhóskandi at tosa um rætt og skeivt. Meira týdningarmikið er, hvat kennist gott.

Í eldfima kjakinum um hjúnabandslógina hevur verið kjakast um Guds vilja við hjúnabandinum, ikki minst hvat viðvíkur nøring og barnauppaling. Eitt sjónarmið er so, at tað er ein menniskjaligur rættur at fáa børn, og hvussu tað fer fram, kemur ongum við.

Uppá ein máta er hetta ikki ein nýggjur tanki. Fyri umleið 4100 árum síðani livdu eini hjún, sum vóru barnleys. Hetta var teimum ein sorg, og hóast Gud hevði lovað teimum eftirkomarar, tóku tey sakina í egnar hendur. Í samráð við Sáru, konu sína, legði Ábraham seg hjá trælkonuni, í vón um, at hon bleiv við barn. Tey óttaðust Gud – men í hesum føri vildu tey hava sín vilja! Avgerðin kom ikki at vera leiðin til eydnu, men setti sprungur í samlív teirra og fekk stórar avleiðingar fyri eftirtíðina.

Menniskjan er lítið broytt, og vit vilja hava tað, sum vit ynskja okkum, kosta hvat tað kosta vil. Tað veri pengar, status, familju, nýggjan maka og so framvegis. Tað er púra natúrligt, at tey, ið ikki játta trúnna á Gud, ikki spyrja eftir Guds vilja. Men fyri tey trúgvandi, eigur tað at vera eitt eyðkenni.

Framkomin tøkni hevur latið upp ein nýggjan heim, har menniskjan sjálv kann stýra ymiskum, sum vit frá náttúrunnar hond onga ávirkan hava á. Hetta ger millum annað, at menniskjasýnið er undir stórum trýsti, tí vit lættliga – og lógliga – kunnu enda lív og seta lív ígongd, tá vit vilja. Vit liva í peningaligari yvirflóð, sum letur upp nógvar møguleikar, bæði uppá gott og ilt. Lógarsmíðið ger, at vit lættliga kunnu giftast og eisini skiljast. Sostatt hava vit frælsi at liva og virka, sum vit vilja, men við frælsi fylgir ábyrgd! Virðini í samfelagnum eru eitt barometur fyri, hvar hjørtuni í samfelagnum eru. Tað ber væl til at liva eitt lív, sum sær pent út, men er títt hjarta vent ímóti Gudi?

Kristinlívið snýr seg ikki um at hava ávísar meiningar, og royna at látast sum, at alt er frálíkt. Men tað er at liva í áliti á Gud, og biða “verði vilji tín”, eisini tá lívið rakar okkum har, sum vit eru eymast. Tað er at seta Gud framum egnar kenslur og ynski, og lata hann sleppa inn í øll øki í lívinum; kærleikslív, familjuviðurskifti, peningaviðurskifti, arbeiðsviðurskifti og tað, vit annars eru upptikin av. Tað er at biða “verði vilji tín”, eisini tá Guds vilji ikki samsvarar við egnan vilja.

Vit ynskja andliga veking, og at menniskju mugu koma til trúgv á Jesus. Hetta byrjar ikki í lógarsmíði ella almennum skipanum, men í at tey trúgvandi boyggja seg fyri Harranum. At trúgvandi ganga undan sum Kristi eftirfylgjarar, og at lívið endurspeglar Kristus. Broytingin hendir í hjartanum fyrst, og speglast síðani aftur í samfelagnum – ikki øvut. Meira týdningarmikið enn at gremja seg um heimsins forfall, er at rannsaka egið hjarta. Er Guds leiðsla ein veruleiki í mínum egna lívi? Trái eg eftir Guds vilja? Ella er mín hjartans bøn í veruleikanum “verði vilji mín”?

Jórun Pólsdóttir

Bloggurin er eitt persónligt sjónarmið hjá tí, sum hevur skrivað, og hevur til endamáls at lýsa, bjóða av ella skapa orðaskifti um viðurskifti, sum onkusvegna hava við missión, kirkju og kristnilív at gera. Bloggurin er tí ikki neyðturviliga sjónarmið hjá Heimamissiónini og leiðslu hennara.

2015

2014

2013

Leita eftir evni