Bloggur

Samanhald í kirkjuni

Evni:

Tá ið eg fór niður til Danmarkar at lesa, var mín fatan av kirkju og samkomulívi tann, sum størsti parturin av mínum ættarliði hevur. Viðurskiftini millum ættarliðini, ta staðbundnu kirkjuna og missiónshúsið tyktust ógvuliga greið. Børnini gingu í sunnudagsskúla, tey ungu gingu til ungdómsmøti, tey eldru á møti, og øll komu stundum í kirkju.

Síðani eg flutti niður, er mítt sjónarmið hesum viðvíkjandi komið undir trýst. Eg havi nevnliga sett mær spurningin: Hvussu ber tað til, at kirkjulið eru býtt sundur á henda hátt? Tá ið eg kom niður og hevði funnið mær eina kirkju og eitt missiónshús at ganga í, vísti tað seg, at danir hava ein øðrvísi hugburð hesum viðvíkjandi. Hugburðurin er tann, at óansæð um tú gongur á sunnudagsskúla ella ungdómsmøti, so síggjast vit klokkan hálvgum ellivu í kirkjuni hvønn sunnudag. Tað, sum higartil hevur gjørt meg mest ovfarnan, er, at eg enn ikki havi hoyrt undanførslur, sum eg sjálvur havi nýtt so sum: "gudstænastan byrjar ov tíðliga”, "tað er alt ov gamalsligt og keðiligt” og so framvegis.

Tá ið ein góður vinmaður og lestrarfelagi spurdi meg, hví eg ikki hevði verið í kirkju teir seinastu sunnudagarnar, visti eg ikki annað enn at svara tað, sum einum fyrst kemur til hugs: Tað er í so tíðliga. Eg væntaði, at hann fór at taka undir við mær, men í staðin brast hann út úr at flenna. Hann helt tað vera skemtiligt, at eg ikki orkaði upp sunnumorgum, tá ið tað frá mánamorgni til fríggjamorgun eingin trupulleiki var hjá mær at møta í skúlanum til undirvísing.

Spurningurin er ikki, um tað er nóg mikið, annaðhvørt at fara í kirkju ella á møti, um ein er ónøgdur ella nøgdur við sín prest, men heldur um ein er partur av kirkjuliðnum. Hví er tað so neyðugt, at vit eisini ganga í kirkju? Eitt missiónshús er ikki at líkna við eina kirkju. Vit fáa jú lut í altarsins sakramenti í kirkjuni, vit fáa Jesu likam og blóð og syndanna fyrigeving. Tað var eisini Jesu boð til okkara, at vit skulu gera tað til hansara áminning. Umframt tað játta vit okkara kristnu trúgv í gudstænastuni, tá ið vit siga trúarjáttanina. Dópurin er eisini ein týdningarmikil partur av gudstænastuni, tá gerast børn sum vaksin partur av kirkjuliðinum, og tað eigur at vera ein merkisverd løta fyri alt kirkjuliðið. Umframt tað, er tað neyðugt fyri eitt og hvørt kirkjulið at hava eitt savningarstað fyri øll. Uttan eitt savningarstað veksur gjógvin millum ættarliðini.

Eg ynski ikki at seta kirkju og missiónshús upp ímóti hvørjum, tí tey eru ein partur av hvør øðrum. Mín stúran er, at tær ymsu bólkingarnar av kirkjuliðinum í ymiskar aldursbólkar syndra samanhaldið og samhaldsfestið. Bólkingarnar eru eingin trupulleiki so leingi, vit hava ein savningarstað, har ið vit kunnu savnast um sakramentini og felagskapin. Eg trúgvi ikki, at loysnin er fleiri ungdómsgudstænastur og familjugudstænastur, sjálvt um hesi eru góð ískoyti. Harafturímóti meti eg, at vit eiga at gerast meiri tilvitað um týdningin av einum savnaðum kirkjuliði. Skulu vit eggja ungum sum eldri at fara í kirkju eru ráð fyri tí. Skipað kundi til dømis verið fyri morgunmati áðrenn gudstænastuna í missiónshúsinum. Hetta gjørdu tey ungu í Leirvík í eitt tíðarskeið við góðum úrsliti. Møguleikarnir eru fleiri, men tað er fyrst og fremst neyðugt, at vit viðurkenna vansan við einum sundurbýttum kirkjuliði.

,,Men tit eru ein útvald slekt, ein kongaligur prestaskapur, ein heilag tjóð, eitt ognarfólk, fyri at tit skulu boða frá dygdum hansara, sum kallaði tykkum frá myrkrinum til sítt undurfulla ljós.” (1. Pæt. 2,9)

Tummas Kannuberg

Bloggurin er eitt persónligt sjónarmið hjá tí, sum hevur skrivað, og hevur til endamáls at lýsa, bjóða av ella skapa orðaskifti um viðurskifti, sum onkusvegna hava við missión, kirkju og kristnilív at gera. Bloggurin er tí ikki neyðturviliga sjónarmið hjá Heimamissiónini og leiðslu hennara.

2015

2014

2013

Leita eftir evni