Bloggur

Páskirnar eru als ikki farnar afturum!

Evni:

Páskir Uppreisnin

Er tað ikki heldur seint at skriva um páskirnar, nú tað eru 12 dagar síðani páskadag? Kanska, men týdningurin av undrinum páskamorgun er júst, at einki longur er tað sama, men at alt broyttist, tá tann deyði Jesus úr Nasaret reis upp frá deyðum! Páskaboðskapurin er júst, at tað eru páskir alt árið, og ikki bert tveir kvirrar dagar um árið!

Íðan, er hetta ikki bara mytur ella dreymar frá eini farnari tíð, har fólk høvdu trupult at skilja millum ævintýr og veruleika? Nei, í roynd og veru ikki! Páskaundrið er sera væl undirbygt søguliga, og veruleikin er, at jú neyvari ein kannar próvtilfarið, jú truplari er at kveistra tað frá sær sum mytu. Í grundini er størsta forðingin ikki søgulig, men filosofisk. Nevniliga tann fatan av tilveruni, sum frammanundan útihýsir møguleikanum, at ein Gud er til, sum kann grípa inn í okkara heim.

Tá spurningurin skal svarast, hví ein stórur bólkur av fólki brádliga byrjar at trúgva, at Jesus var upprisin, viðurkennir ein breiður meiriluti av teimum, ið granska nýggjatestamentliga søgu kritiskt, tær sannroyndir, ið liggja aftanfyri uppreisnartrúnna. At Jesus úr Nasaret varð krossfestur og síðani jarðaður av Jósefi úr Arimatea. At nakrar kvinnur, sum fylgdu Jesusi, funnu grøv hansara tóma triðja morgunin. At bæði navngivnir einstaklingar og bólkar av fólki á fleiri ymiskum støðum og undir fleiri ymiskum umstøðum upplivdu at síggja Jesus livandi eftir deyða hansara. Og at upprunaligu lærusveinarnir brádliga og ærliga komu til ta trúgv, at Gud reisti Jesus frá teimum deyðu, hóast teir høvdu allan hug til tað øvuta. Hvussu greiðir ein best frá orsøkini til alt hetta, tá ein samstundis hevur eina røð av eygnavitnisfrágreiðingum til Jesu uppreisn?

Slíkt próvgrundarlag ber í sær, at kristna trúgvin ikki kann samanberast við pátrúgv ella skjótast inn undir góðvarni. Ella bert er ein meira ella minni tilvildarligur máti at skoða tilveruna. Tvørturímóti er kristna trúgvin at fyrihalda seg til veruleikan. Tí við páskaboðskapinum treingir hann, ið segði seg vera Guds egna son, seg sjálvur fram at okkum, heilt persónliga. So nær, at vit noyðast at taka støðu til hann. Og júst hesin nærgangandi og ódámligi spurningur man vera høvuðsgrundin til, at so mong ikki tora veruliga at fara í hóslag við søguliga próvtilfarið, men heldur kveistra spurningarnar frá sær.

Men fyri kristnu kirkjuna – tað eru øll tey Kristus-trúgvandi kring allan heim – er páskaboðskapurin tí ein sigursboðskapur. Ein boðskapur um fyrigeving fyri alla synd. Um at verða reistur aftur á føtur hóast djúpastu føll. Um óendaligt virði í Guds eygum hóast egnan óverdugleika. Um vónríka framtíð hóast mangan døpur útlit í hesum foldarlívi. Um ektaða og djúpa gleði hóast mótgongd. Sjálvt tað at koma saman sunnumorgun, sum er beinleiðis fylgja av uppreisnarmorgninum, er alt árið ein áminning um henda sigur og hetta bjartskygni.

Kristin eiga tí ikki at hyggja niður í mótloysi og máttloysi, svartskygni og hugi at gevast. Sum um alt var liðugt og mist langa fríggjadag. Tvørturímóti hava vit alla grund til at líta upp og vera bjartskygd, vera virkin og ágrýtin, full av áræði. Tí hann reis veruliga upp og sigraði á deyðanum, og sigur hansara er okkara í trúnni á hann!

Øssur Kjølbro, aðalskrivari í Kirkjuligu Heimamissiónini

2015

2014

2013

Leita eftir evni