Bloggur

Kristin ella kultur-kristin

Evni:

Eg hoyrdi herfyri starvsfelagar práta í døgurðasteðginum um munin ímillum at vera ”kultur-kristin” og ”ordiligt” kristin. Prátið tók seg upp, tí at fleiri hava verið til konfirmatión í seinastuni. Her í Keypmannahavn eru tað færri og færri, sum doypast og konfirmerast í fólkakirkjuni. Í staðin velja summi at konfirmerast til nøkur ávís lívsvirði, onkra aðra trúgv ella okkurt heilt triðja. Onkrir starvsfelagar kendu eisini fólk, sum ikki trúgva, men kortini velja at giftast í kirkjuni. Hesi fólkini taka ta kristnu siðvenjuna, men velja eitt annað innihald. Tað eru eisini onnur mítt ímillum, sum kanska ikki er serliga virkin í kirkjuliðnum í tí dagliga, men kortini eru limir í fólkakirkjuni og eru glað fyri ta kristnu siðvenjuna.

Summir av mínum starvsfeløgum undraðust á, hví ein velur at konfirmerast ella giftast í kirkjuni, tá ið ein annars ikki er aktivur í kirkjuni og kanska ikki trýr “ordiligt”. Fólk vilja gjarna hava siðvenjuna, men ynskja ikki at fáa allan pakkan. Men hví vilja tey ikki tað? “Tað er tí, at tey eru kultur-kristin,” segði ein starvsfelagi. “Kultur-kristin!? Hatta heitið havi eg ongantíð hoyrt fyrr. Hvat er munurin á at vera kristin og kultur-kristin,” spurdi ein annar. Ein defineraði tað soleiðis, at ordiliga kristin eru meira virkin, og kultur-kristin eru meira passiv. Tey ordiliga kristnu fara til fleiri gudstænastur og skipa fyri møtum og tílíkum. Kultur-kristin fara kanska einans til gudstænastur jólaaftan og eru annars ikki virkin.

Hetta fekk meg at hugsa, og henda definitiónin harmar meg eitt sindur. Skulu vit altíð vera so virkin? Skal tað verða fremsta definitiónin uppá ein ”ordiligan” kristnan? Er grundarlagið fyri okkara trúgv ikki júst, at vit hava fingið frelsuna fyri einki? Hvussu ber tað so til, at fleiri síggja tað sum eitt krav, at ein skal vera so virkin fyri at kunna kalla seg kristnan?

Tað stendur í Rómverjabrævinum 3,24:

”og tey verða rættvísgjørd fyri einki av náði hansara við endurloysingini, sum er í Kristi Jesusi,”

Fyri einki! Tey vóru ikki rættvísgjørd, tí at tey vóru so virkin. Fyri einki! Eg haldi, at tað er týdningarmikið at halda fast í, at tað, sum ger ein kristnan, er “rættvísi Guds við trúgv á Jesus Krist fyri øllum teimum og yvir øll tey, sum trúgva; tí at eingin munur er.” (Róm 3,22). Um tú trýrt, kanst tú kalla teg kristnan. Tað er sjálvandi gott at vera virkin í kirkjuliðnum. Gudstænastur, møtir og sunnudagsskúlar eru ein stórur vinningur, og tad er tørvur á deknum, organistum, talarum, tónleikarum, samskiparum, køksfólki og nógvum øðrum virknum fólki. Men tað má ikki kennast sum eitt krav fyri tín samleika sum kristin. Í mínari verð er eingin munur á at vera kultur-kristin og “ordiligt” kristin. Um eg trúgvi á Jesus, kann eg kalla meg kristnan. Punktum.

Nútíðarmenniskjað stendur yvirfyri fleiri og fleiri krøvum. Tað eru nógv, sum verða sjúkrameldað vid strongd, tí at krøvini frá arbeiði, lesnaði, familju og frítíð eru so stór. Trýstið á familjurnar er stórt, og vit hava øll tørv á nærleika saman við okkara kæru. Nærleiki krevur tíð, og tí mugu raðfestingar til. Eg haldi tað vera harmiligt, um krøvini frá kirkjuliðnum um at vera so virkin leggjast omaná hesa byrðu og geva okkum ringa samvitsku sum trúgvandi. Hjá Jesusi kunnu vit finna hvíld. Uttan mun til um tú annars kallar teg kultur-kristnan, bara kristnan ella okkurt annað. Um vit trúgva, kunnu vit venda okkum til Jesus. Tí at hann sigur: “Komið higar til mín øll tit, sum arbeiða og ganga undir tungum byrðum, og eg vil veita tykkum hvílu.” (Matt 11,28)

Heini Kristiansen

Bloggurin er eitt persónligt sjónarmið hjá tí, sum hevur skrivað, og hevur til endamáls at lýsa, bjóða av ella skapa orðaskifti um viðurskifti, sum onkusvegna hava við missión, kirkju og kristnilív at gera. Bloggurin er tí ikki neyðturviliga sjónarmið hjá Heimamissiónini og leiðslu hennara.

2015

2014

2013

Leita eftir evni