Bloggur

Hvør ræður í tínum lívi?

Evni:

Kristinlív Raðfesting Lívsvirði

”Øll tilbiðja – einasta valið, vit fáa, er, hvat vit tilbiðja.” Soleiðis sigur rithøvundurin David Foster Wallace. Hann sigur víðari, at ”øll mugu finna veruliga meining í lívinum”, og óansæð um tað eru pengar, vakurleiki, makt, flogvit ella okkurt annað, so vil tað dríva okkara lív, tí í botn og grund er tað ein formur fyri tilbiðjan. Og ein og hvør av hesum tilbiðjanarformum fer ikki bara at gera teg sárbaran og troyttan, men ”tað fer at eta teg livandi”, sigur hann.

Á ungum árum liggur lívið frammanfyri einum. Tey flestu droyma um pengar og vakurleika, popularitet og succes. Summi náa málunum. Hini eru tapararnir í samfelagseygunum. Tey, ið náddu málunum, uppliva dreymarnar gerast til veruleika, og hetta kann tykjast sum ein ferð, ið aldrin endar.

Tí nær eigur man nokk av pengum? Nær er successin nóg stór? Og nær er vakurleikin fullkomin? Lívið verður lættliga ein kapprenning um at halda øðrum aftanfyri seg ella undir sær. Kapprenning við tíðina ella ein kampur um at halda tyngdarmegini frá at toga vakurleikan longur og longur niður.

Hinvegin. Um dreymarnir ikki vórðu til veruleika, er nærliggjandi at royna at halda fæst í tí æviga ungdóminum og snýta seg sjálvan og harvið eina tíð sleppa undan at síggja veruleikan í eyguni. At man seldi seg til dreymar, sum ikki vórðu til veruleika, meðan ein sjálvur spakuliga varð etin livandi.

Spurningurin er tískil altíð átrokandi at spyrja: “Hvat livi eg fyri”?

Er tað ikki satt, sum rithøvundurin sigur, at øll hava og mugu hava okkurt, sum drívur tey fram? At tað við tíðini gerst troyttandi at tilbiðja nakað ella nakran, sum ongantíð gevur nakað afturfyri. Tí, um tú tilbiður arbeiðið, so fer tað altíð at krevja meira afturfyri. Gamaní fært tú løn, men bara so leingi tú strevast! Tilbiður tú vakurleikan, gevur hann tær gamaní viðurkenning eina løtu, men tá smyrslið ikki krógvar nóg væl longur...

Luther greiðir frá um 1. boð “Tú mást ikki hava aðrar gudar enn meg”, at “Gud nevna vit hann, sum vit vænta okkum alt gott frá, og sum vit venda okkum til í allari neyð”. Er tað soleiðis hjá tær? Livir tú títt lív saman við Gudi soleiðis, at tað er til hansara, tú vendir tær dagliga at vænta tær alt gott? Er tað til hansara, tú flýggjar í allari neyð? Tú kanst avdúka, hvør tín gud er við at hyggja eftir, hvat títt hjarta krøkir seg til og setur sítt álit á. Tað er í roynd og veru tín gud.

Kristni boðskapurin í síni heild vísir, at tað finnast bert tveir møguleikar. Í veruleikanum tilbiðja øll og stilla seg harvið í tænastu fyri okkurt ella onkran, fortelur Paulus. Og Jesus fortelur, at eingin kann tæna tveimum harrum. Ein triði møguleiki verður ikki givin.

Tó er ein grundleggjandi munur á teimum ymisku harrunum og gleðiboðskapinum um Jesus.

Jesus er ein mildur harri, sum er spaklyntur og eyðmjúkur av hjarta. Hjá honum kann man hvíla seg. Orsøkin er, at hann ikki er sum aðrir harrar. Jesus gav sítt lív fyri teg og ynskir at seta teg fría og frían at njóta alt tað góða, hann hevur skapað. Bara við at tilbiðja hann aleina, verður tú fríað og fríaður til eitt sunt og rætt forhold til Guds góðu gávur í lívinum.

Jákup E. Petersen

Bloggurin er eitt persónligt sjónarmið hjá tí, sum hevur skrivað, og hevur til endamáls at lýsa, bjóða av ella skapa orðaskifti um viðurskifti, sum onkusvegna hava við missión, kirkju og kristnilív at gera. Bloggurin er tí ikki neyðturviliga sjónarmið hjá Heimamissiónini og leiðslu hennara.

2015

2014

2013

Leita eftir evni